Ja, bijna

"Anna, heb je je huiswerk al af?". Een vraag die elke dag te horen is in het hoekhuis waar ik woon. Vaak wordt deze vraag gevolgd voor een instemmend geluid of iets in de trant van "Ja, bijna." Telkens als deze simpele vraag gesteld wordt gaat mijn brein in paniekmodus. Ik ren en vlieg door mijn kamer. Zoekend naar schoolboeken, pennen en met name mijn agenda. Geen enkele manier kan te snel zijn, dus als een gek blader ik door de papieren plannen. Mijn ogen scannen de pagina's. Op zoek  naar de pagina met de juiste datum. Als ik hem eindelijk vind kijk ik naar de inhoud. Er staat niets. Zal ik op internet kijken om te zien wat het juiste huiswerk is? Of...? Ik kan er op zich wel van uitgaan dat ik geen huiswerk heb, maar stel je voor dat ik een toets heb en in de problemen kom?
Ik schuif achter mijn computer, open de internetbrowser en bezoek het enige moderne wat mijn schoolbezit: Magister. Nerveus tik ik op het toetsenbord, wachtend tot die verdomde pagina eens laadt. Ik wacht een minuut, twee minuten. Bij de derde minuut is de pagina eindelijk geladen -geef de blaam maar aan mijn langzame internet-. Even snel mijn inloggegevens invullen en dan kan het wachten weer beginnen. Gelukkig duurt dit maar een halve minuut en ik kan dan eindelijk controleren of ik nou huiswerk heb of niet. Ik sluit mijn ogen, te bang voor wat er zal staan. Adem in. Adem uit. Ik open mijn ogen en ik zie dat er achter elk uur het huiswerk logo staat. Ik slaak een diepe zucht. Klik venster weg en ik vervolg waar ik mee bezig was. Niets doen.


Om eerlijk te zijn overkomt mij dit te vaak, dat ik geen motivatie heb om mijn huiswerk te maken. Want er zijn immers nog veel leukere dingen. Toch komt er elke keer weer een stemmetje naar boven. Het stemmetje van het ambitieuze meisje dat in mijn schuilt. Vaak negeer ik haar, want mijn luiheid overwint. Soms luister ik wel naar haar, dan pak ik mijn boeken en ik ga blokken voor de volgende toets. Alleen gebeurt dit veel te weinig. Ik doe niets en haal vervolgens een zes voor die makkelijke Engels toets, waar ik een tien voor had kunnen hebben als ik wel geleerd had. Maar een zes is toch ook goed? Begint mijn luie stem weer. Deze stem is luidruchtig en brutaal. Ze zorgt er altijd voor dat de andere stemmen naar haar luisteren, waardoor ik ook luister. Iets waar ik de volgende dag weer spijt van heb, alle net-voldoendes die zich opstapelen en dan uitschieters naar beneden.
Ergens weet ik ook wel waar het vandaan komt, ik heb nooit iets hoeven doen voor school. Op de basisschool was ik op maandag al klaar met al het werk van de hele week. In de eerste drie jaar hoefde ik niets te doen -alleen soms woordjes stampen voor Frans en Duits- omdat ik alles opsloeg tijdens de lessen. Dit jaar, het vierde jaar van het voortgezet onderwijs ben ik er van bewust dat ik iets moet doen. Dat ik wel mijn wiskunde sommen moet maken, wel alle woorden moet leren voor Frans en wel de theorie van maatschappijleer in mijn hoofd moet stampen. Alleen kan ik dit niet, tien jaar lang heb ik niets gedaan en nu moet ik het ineens wel. Ik kan niet leren, ik kan niet stampen en ik heb niet genoeg discipline om elke dag een uur bezig te zijn met wiskunde. Mijn ouders roepen al jaren: "Op een dag komt Anna erachter dat ze echt aan de bak moet". Hier ben ik ook al achtergekomen, alleen kan ik het niet.

Verscheidene schoolboeken en aankomende toetsen wachten op mij, misschien moet ik maar een keer gaan leren.